Ме влечеше автобус од 12 тона, додека лежев на улица без рака: Водителката Деа Ѓурѓевиќ се уште ги носи траумите од сообраќајната несреќа

Водителката Деа Ѓурѓевиќ која речиси остана без рака откако во неа удри автобус, во емисијата „На терапија со Славица Ѓукиќ Дејановиќ“ првпат раскажа детали за денот кога се случи несреќата.

„Дента сè беше нормално. Тргнав за на работа. Се сеќавам бев облечена во бунда, беше многу ладно. Сфатив дека е лизгаво, како да се формираше мраз на асфалтот, па забавив додека возев. Но, девојката зад мене не забави и ме удри одзади со својата кола. Излеговме, почнавме да се договараме, како што обично се случува, ѝ реков дека не е важно, само браник е, како да е важен браникот, важно е да не доцнам на работа. Ја замолил и да дојде на тротоарот додека зборуваме, нешто да не ја убие на улица. Мислам дека таа остана на улица за да ги вклучи четирите трепкачи. Јас во меѓувреме ѝ се јавив на мојата продуцентка Маша да ѝ кажам дека ќе доцнам. Девојката ме замоли да не се јавувам во полиција, реков дека нема проблем. Сето тоа траеше минута и половина. Беше толку незначително брзо, знам само дека во еден момент ми викна: ‘Внимавај!’, а јас само што ја кренав главата видов црвен автобус и го покрив лицето со левата рака. И тогаш автобус тежок 12 тони ме удри во ѕидот. Ме влечеше неколку метри. Се исплашив дека ако згазне на кочница ќе ме преполови. Така се сеќавам дека мислев. Не знам ни од каде таа идеја, но така беше. Се сеќавам дека ја видов мојата рака и беше морничаво“, раскажа Деа во емисијата.

Водителката се присети и дека видела дека ѝ ја скинале раката, но во тој момент не го прифатила тоа.

„Толку ме болеше, не знам како да ја објаснам таа болка. И тогаш неприфаќањето, ја гледам раката таму и ја гледам овде. Мислам дека мојата рака е некаде одзади. Ја гледам некаде зад мене, а всушност ја нема. И тогаш сфаќаш што ти е најважно на светот. Додека лежев, во меѓувреме ми пријде само една девојка и им викна на луѓето да повикаат брза помош“, раскажала таа.

Деа открила и дека додека лежела на улица, сфатила што ѝ е најважно во животот, а тоа е семејството.

„Додека лежев на улица си мислев дека не ѝ се заблагодарував доволно на мајка ми што ми го посвети целиот живот. Можеш да го кажеш тоа секој ден, ти благодарам за сè. Тогаш ми беше криво што не го бакнав Младен кога заминав, само рековме ‘се гледаме на работа’. Од 7 февруари 2019 година веќе не излегувам од станот без да го бакнам. Размислував и зошто претходната вечер не се слушнав со баба ми. Секоја вечер ѝ се јавувам, но ноќта пред несреќата не ѝ се јавив, не знам зошто. И тогаш сфаќаш што е важно, а тоа е фамилијата“, рекла Ѓурѓевиќ.