Затемнувањето на Сонцето е астрономски феномен што се случува кога Месечината на нејзиниот пат е помеѓу Земјата и Сонцето и делумно или целосно ја блокира сончевата светлина. Во минатото луѓето најчесто се плашеле од оваа појава.


Пред науката да објасни како тоа се случува, за античките народи затемнувањето на Сонцето било настан на кој му биле дадени митолошки и религиозни својства и честопати пророчки се толкува како показател за лошото време.

Во стара Кина, генерално се сметало дека се случува затемнување на Сонцето кога небесен змеј го напаѓа и го голта сонцето. Кинеските записи за затемнување се едни од најстарите во светот, кои датираат повеќе од 4.000 години; барем еден едноставно вели „Сонцето е изедено“, пренесува Britannica.

За да го исплашат змејот и да го спасат Сонцето, луѓето би удирале во тапани и испуштале силни звуци за време на затемнувањето. Бидејќи Сонцето секогаш се враќало по оваа врева, лесно е да се види како преживеала традицијата.

Зачуваните историски записи покажуваат дека Кинезите и Вавилонците биле во можност да предвидат кога ќе се случи затемнување на Сонцето уште пред 4.500 години (околу 2.500 п.н.е.). Се верувало дека затемнувањето на Сонцето е поврзано со здравјето на императорот, така што пропуштањето на предвидување било лош знак и го загрозувал царот.

Легендата вели дека 2 астролози, Хси и Хо, биле погубени затоа што не можеле да предвидат затемнување на Сонцето. Историчарите и астрономите веруваат дека затемнувањето што не успеале да го предвидат се случило на 22 октомври 2134 година п.н.е., што би го направило најстарото затемнување на Сонцето кое било забележано во историјата на човештвото.

Научно објаснување за затемнувањето на Сонцето и Месечината

Вавилонците, за да го заштитат владетелот од затемнувањето на Сонцето за време на неговото траење, назначиле „заменски крал“ кој ќе седне на престолот и ќе биде облечен како владетел.

Инките во Јужна Америка го обожавале Инти, кој го сметале за бог на сонцето. Генерално се веруваше дека Инти е добронамерен, но затемнувањата на Сонцето се сметаа за знак на неговиот гнев и незадоволство.

По затемнувањето, духовните водачи се обидувале да го откријат изворот на неговиот гнев и да одредат какви жртви треба да се направат. Иако Инките ретко вршеле човечки жртви, се смета дека повремено затемнувањето се сметало за доволно сериозно за да се направи тоа. Постот бил исто така вообичаен, а царот честопати се повлекувал од јавните должности за време и по затемнувањето.

За старите Грци, затемнувањето на Сонцето било знак дека боговите се незадоволни и дека тоа е почеток на катастрофа и уништување, а често се сметало за лош знак за владетелот.

Сепак, грчките филозофи и научници беа многу добри во предвидувањето кога ќе се случи затемнување на Сонцето и можеа да дадат научни објаснувања. Така Хипарх успеал, благодарение на затемнувањето на Сонцето, да го одреди растојанието на Месечината од Земјата на 429.000 километри, што е само 11 отсто пропуштено во споредба со современите мерења.

Според историчарот Херодот, благодарение на затемнувањето на Сонцето во 585 година п.н.е., Лидија и Медија ја прекинале војната бидејќи затемнувањето на Сонцето било знак дека е време да се постигне мир. Ова затемнување го предвиде познатиот математичар Талес.