Инструмент на НАСА со големина на кутија за ручек (Moxie) успеа да произведе кислород од атмосферата на Марс богата со јаглерод диоксид, извршувајќи ја работата на мало дрво, пишува The Guardian.


Од февруари минатата година, експеримент за искористување на кислородни ресурси на Марс успешно произведува кислород од атмосферата богата со јаглерод диоксид на црвената планета.

Истражувачите сугерираат дека зголемената верзија на Moxie би можела да биде испратена на Марс за континуирано да произведува кислород со брзина од неколку стотици дрвја, пред луѓето да одат на планетата.

Moxie слета на површината на Марс како дел од мисијата на роверот на НАСА Perseverance. Во студијата, истражувачите известуваат дека до крајот на 2021 година, Moxie би можел да произведе кислород во седум експериментални патеки, во различни атмосферски услови, дење и ноќе и низ различни сезони на Марс.

Во секое возење, ја постигна својата цел да произведе 6 g кислород на час, слично на стапката на скромно дрво на Земјата.

Тие се надеваат дека системот со полн капацитет би можел да генерира доволно кислород за да ги одржи луѓето откако ќе стигнат до Марс и да напојува ракета за враќање на луѓето на Земјата.

„Ова е прва демонстрација за всушност користење ресурси на површината на друго планетарно тело и нивно хемиско трансформирање во нешто што би било корисно за човечка мисија“, рече заменик-главниот истражувач на Moxie, Џефри Хофман, професор по пракса на Одделот за аеронаутика и астронаутика на Massachusetts Institute of Technology (MIT).

Тековната верзија на инструментот е со мал дизајн за да се вклопи во Perseverance и е дизајнирана да работи за кратки периоди. Полна постројка за кислород би вклучувала поголеми единици кои идеално би работеле непрекинато.

Досега, Moxie покажа дека може да произведува кислород во секое време од денот и годината на Марс.

„Едно нешто што не го покажавме е операцијата во зори или самрак, кога температурата значително се менува“, рече Мајкл Хехт, главен истражувач на мисијата Moxie во опсерваторијата Haystack на МИТ.

„Имаме кец во ракавот што ќе ни овозможи да го направиме тоа, а кога ќе го тестираме во лабораторија, можеме да ја постигнеме последната пресвртница за да покажеме дека всушност можеме да работиме во секое време.

Ако системот може успешно да работи и покрај тоа што е постојано вклучен и исклучен, тоа би сугерирало дека систем со целосен размер дизајниран да работи непрекинато може да го прави тоа илјадници часа.

Наодите беа објавени во списанието Science Advances.