(Видео) НАТО го уништи мега проектот на Гадафи, кој можеше да ја направи Либија независна од храна и вода

 Северно-атлантска договорна организација НАТО, го уништила сонот и мега проектот на поранешниот либиски лидер, Муамер Гадафи. Гадафи имал визија, како својата земја ја направи независна од увоз на храна и вода, а територијата ја направи да биде зелена како знамето Џамахирија.

Раководството на Либија знаело дека подземните езера во земјата, каде водата е побарана од нафтата, претставуваат полн погодок. Властите објавиле дека ќе го изведат осмото светско чудо.

Целта било да, од подземните езера, преку цевки, инсталирани под Сахара, водата стигне до Триполи, Бегази, Сирта и другите места долж медитиранскиот брег, со можност за проширување и кон Чад, Нигер и Египет.

Освен што ќе го напојувал својот народ со вода, подземната река, според визијата на Гадафи, би требало да ја направи Либија да биде независна од храна и вода. Западните сили овој проект веднаш го нарекле „хоби на бесното куче и проект на суетата“.

Ова ремек инжинерско дело и животен сон на Гадафи, почнало да се реализира уште во 1984 година, кога полковникот положил камен темелник во фабрика за изградба на цевки во градот Брега. Илјадници работници работеле на проектот на Голема вештачка река.

Многу од нив пристигнувале и од поранешна Југославија. Во Либија оделе да работат инжинери, работници, лекари, разни медицински персонал, градежници, механичари и други. Огромните зафати во Либија ги работел Energoinvest, Hirdograndja и уште голем број на фирми од просторот на поранешна СФРЈ.

Не била без причина, воспоставена авинската линија Сареево, Белград, Триполи и тоа два до три пати неделно. Во Белград било претставништвото на авиокомпанијата Libyan Airlines.

За првите десет години, биле ископани 1300 извори на длабочина од 500 метри. Првиот крак на реката со свежа вода, низ системот на цевки, долги и по 2800 километри, стигнале во Триполи во 1996 година.

Недолго потоа, свежа вода добивале во Бенгази, Сирт и останатите поголеми градови. Околу Бенгази, следната година, веднаш почнале зеленит млади виногради и земјоделци, да добиваат субвенции и вода по поволна цена.

Либиската централна банка која била 100% во сопственост на државата и ги финансирала градежните активности, со бескаматни кредити. Гадафи продолжил да ја шири својата вештачка река низ цевките со пречник од 4 метири, кои спречувале водата да испари во пустината.

УНЕСКО во 1999 година, го наградил Гадафи за неговиот проект „Големата вештачка река“,. Гадафи имал значаен научен допринес во наводнувањето на сите подрачја. Светската банка веднаш ја усвоила политиката за приватизација на изворот на водата и наплата по пазарна цена.

Таа варирала во рамки со законот за понуда и потрошувачка. Оддеднаш, Големата вештачка река на Гадафи, стана важен дел од загатката.

До 2011 година, системот на Гадафи, за Големата вештача река, се проширил на преку 4000 километри подземна мрежа, преку која со плитка вода се снабдувале 70% од жителите на Либија.

Гадафи од тој момент, во својот проект, кој се сметал за најголемиот систем за наводнување на светот, вложил 30 милијарди долари.

Планот подразбирал, последните две фази на Големата вештачка река, бидат завршени до 2025 година, кога системот за наводнување би култивирал 155.000 хектари пустина. Либија тогаш би станала независна од увоз на храна и вода. Во избилство на чиста вода и богатите извори со најдобра нафта и стабилно земјоделска култура, Либија би станала независна од другите и би го засилила своето влијание во светот.

Големиот план на Гадафи за вештачката река, не успеал да го заврши поради едноставни околности. Тој беше убиен преку „Хуманитарната интервенција“, од силните и стабилни западни европски држави. Од стабилна држава, тие Либија ја направија змијарник и место на страдањата.

НАТО на 22. јули 2011 година, почна со воздушните напади на Брега. Најинтезивните удари ги направи на фабриката во Брега, која произведуваше масовни бетонски цевки за системот на Големата вештачка река и таа беше единствената таква во Либија.

Овој напад го уништи и виталниот дел од мрежата и предизвика хуманитарна катастрофа од огромни размери. По 2011 година, Либија влезе во хаос. На власта стигнаа две влади. Една со седиште во Триполи, која беше меѓународно призната и другата во Бенгази, која не беше призната.

Таа во Бенгази, го котнролираше истокот од земјата. Тука се наоѓаа десетина разни милиции и паравоени формации кои ги контролираат некои од деловите во земјата. Проектот не бил продолжен, а и тоа што беше во краен процес, не беше завршено.

Мрежата беше запустена и уништена, а меѓународно признатата влада на Либија, немаше пари да го заврши овој проект. Таа немаше ниту контрола над територијата на која се наоѓаше голем дел од оваа мрежа.

Поради пустошот кој владеше во Либија, преку нејзината територија минаа илјадници бегалци, кои од Африка побегнаа во Европа. Пред неколку години, се појавија и слики и снимки од робови во Либија. Токму Гадафи предупреди дека ако се уништи стабилна Либија, дека Европа ја чекаат поплава од мигранти.

Во март 2011 година, во интервју за телевизиската станица France 24, Гадафи предупреди дека без единствена и стабилна Либија, нема да има кој да ги контролира големиот број на мигранти од Африка и Блискиот исток, кои сакаат да побегнат во Европа.