Перформансите и квалитетот на бесплатниот интернет (Wi-Fi) во европските возови се многу лоши, а една од главните причини за ова се техничките проблеми, имено брзото движење ја менува фреквенцијата на сигналот.


Лук Кихо, индустриски аналитичар во фирмата за анализа на технички податоци Ookla, за „Политико“ изјави дека големата брзина на возовите предвидливо им отежнува на Wi-Fi антените во возот – или на паметните телефони – да одржуваат стабилна врска преку променливите мобилни далекуводи.

„Ако возот патува со 200 километри на час, уредот може да поминува покрај мобилна станица на секои 45 или 60 секунди, што е брза промена. Ова претставува технички предизвик наречен Доплеров ефект. Ова се случува кога брзото движење ја менува фреквенцијата на сигналот – како сирена што го менува својот тон – што може да влијае на способноста за одржување стабилна врска.

Во француските SNCF возови, патниците што се најавуваат на Wi-Fi добиваат предупредување што се појавува дека поради недостаток на покриеност и брзина, квалитетот на Wi-Fi мрежата може да се разликува од оној дома или во стан, и им се советува да не гледаат видеа преку интернет бидејќи тоа придонесува за ограничување на протокот на интернет.

Се додава дека лошиот Wi-Fi во возовите не е само прашање на брзина или број на далноводи, бидејќи многу кабини не се дизајнирани да пропуштаат радиофреквенции.

„Многу возови историски користеле прозорци со метализирани или нискоемисивни стаклени облоги кои по природа не ги шират сигналите“, рече Кихо.

Овој распоред ја прави кабината слична на еден вид Фарадеев кафез – електромагнетен штит што ги блокира безжичните сигнали, сличен на она што предизвикува вашиот телефон да ги прекине повиците во лифт или да спречи излегување на микробрановото зрачење.

Минатата година, белгиската железничка компанија SNCB се откажа од идејата за инсталирање Wi-Fi во своите возови поради „високи трошоци за имплементација и покриеност од страна на телекомуникациските оператори“ и одлучи да ја префрли одговорноста на телекомуникациските компании, додека самата инвестираше во „отстранување на премази“ од стакло што ги рефлектира мобилните сигнали.

„Затоа, телекомуникациските оператори треба да го подобрат квалитетот на сигналот и покриеноста во близина на железничката инфраструктура“, рече портпаролот на компанијата.

Исто така, додава, физиката на радиофреквенциите е добро воспоставена – опсегот што обично се користи за 5G во Европа не е добар во продирањето низ дрвјата и зеленилото, кои често ги обрабуваат железничките пруги, што го отежнува директното пристапување до кабините или корисниците на телефони, за разлика од 4G, каде што фреквенциите од понизок опсег што обично се користат, не можат да пренесат толку многу податоци, но патуваат подалеку и подобро се справуваат со пречките.

„Во нашите податоци секое лето, гледаме значително намалување на перформансите на мобилната мрежа во области со густо зеленило“, вели Кихо.

Швајцарија е јасен лидер, со вградени брзини на Wi-Fi речиси 30 пати побрзи од оние во Австрија и Холандија, и беше единствената земја што го надмина прагот на просечна брзина на преземање од 25 мегабити во секунда, што е минимална основа за сигурно користење на интернет.

Некои железнички оператори сега буквално се свртуваат кон сателитски провајдери за да ги пополнат празнините во покриеноста по должината на нивните железнички рути, при што Чешките железници експериментираат со мрежата Starlink на Илон Маск, додека француската SNCF наводно размислува и за американската констелација и за нејзиниот француско-британски ривал, Eutelsat.

Иако сателитската поврзаност добро функционира за воздушниот сообраќај, вели Кихо, таа можеби не е „најдоброто решение“, туку е додаток на целокупниот микс на поврзаност.

„Толку многу внимание се посветува на добивањето на сигналот до возот што заборавиле на доставувањето на сигналот околу возот“, рече тој.

Тој објаснува дека опремата и стандардите за Wi-Fi играат голема улога во тоа колку е всушност добра врската, наведувајќи ја Полска како пример, каде што возовите сè уште користат Wi-Fi 4, стандард од 2009 година кој нуди многу помал пропусен опсег и многу помали брзини од поновите генерации.

„И ако размислувате да го користите хотспотот на вашиот телефон само за да избегнете нестабилна Wi-Fi конекција – размислете повторно. Ако секој емитува своја Wi-Fi мрежа, тука постои огромен предизвик за пречки“, предупреди Кихо.